Erhalten Sie Zugang zu diesem und mehr als 300000 Büchern ab EUR 5,99 monatlich.
- Herausgeber: CassiopeiaPress
- Kategorie: Abenteuer, Thriller, Horror
- Sprache: Niederländisch
Drie opzwepende westerns augustus 2023 (399) Dit deel bevat de volgende westerns: Trail naar de hel (Pete Hackett) De bloednacht van Indian Wells (Pete Hackett) De vogelvrije (Neal Chadwick) Jeff Kane kneep zijn ogen dicht tegen de opkomende zon. De lange man had zijn kamp voor de nacht opgeruimd en dronk de laatste koffie uit zijn tinnen beker. Ergens achter de horizon moest San Antonio liggen. Een halve dag rijden, schatte hij. Het was vijf lange jaren geleden dat hij voor het laatst in zuidwest Texas was geweest. Vijf jaar - en in vier daarvan was hij soldaat geweest in het leger van het Noorden. Nu kwam hij terug naar een land dat hem zou haten omdat hij aan de verkeerde kant vocht. Maar Kane had zijn redenen. Dat hij geen sympathie had voor de slavenhouders en plantagehouders van het Zuiden was er slechts één van. Jeff Kane luisterde en zijn alerte staalblauwe ogen tastten de horizon af. Hij zag vier kleine zwarte puntjes die tegen het zonlicht afstaken en snel groter werden. De wind droeg hoefslagen over. Kane stopte de tinnen beker in zijn zadeltas. Zijn kamp was bij een klein groepje bomen. Tenminste één van deze bomen was volledig verdord. Kane had zijn bruine paard daar vastgebonden.
Sie lesen das E-Book in den Legimi-Apps auf:
Seitenzahl: 164
Veröffentlichungsjahr: 2023
Das E-Book (TTS) können Sie hören im Abo „Legimi Premium” in Legimi-Apps auf:
Ähnliche
Pete Hackett, Neal Chadwick
Drie opzwepende westerns augustus 2023
Inhaltsverzeichnis
Drie opzwepende westerns augustus 2023
Copyright
Trail naar de hel : Western
De bloednacht van Indian Wells: Western
De vogelvrije: Western
Drie opzwepende westerns augustus 2023
Pete Hackett, Neal Chadwick
Trail naar de hel (Pete Hackett)
De bloednacht van Indian Wells (Pete Hackett)
De vogelvrije (Neal Chadwick)
Copyright
Trail naar de hel : Western
Pete Hackett
Copyright
Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van
Alfred Bekker
© Roman door Auteur
© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen
De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.
Alle rechten voorbehouden.
www.AlfredBekker.de
Volg ons op Facebook:
https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/
Volg ons op Twitter:
https://twitter.com/BekkerAlfred
Hier vindt u het laatste nieuws:
https://alfred-bekker-autor.business.site/
Naar de blog van de uitgever!
Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!
https://cassiopeia.press
Alles over fictie!
Trail naar de hel : Western
Door Pete Hackett
McQuade liet het paard stapvoets onder zich. Duisternis omringde hem. Het was vochtig en de lauwe wind uit het zuiden bracht weinig verlichting. Aan weerszijden van de premiejager slingerden heuvels van zand en steenslag omhoog. De lucht erboven was inktblauw en met sterren bezaaid. Het monotone gefluister van de wind vermengde zich met het doffe gedreun van hoefslagen.
De Texaan reed vol spanning. Hij was in Mexico, midden in de Sonora-woestijn om precies te zijn. Voordat de avond viel, was hij ternauwernood ontsnapt aan de rurales, die beruchte politieruiters die de grens controleerden en met een ijzeren bezem over de grensgebieden veegden. Ze deinsden niet terug en maakten korte metten met mannen die hun land illegaal waren binnengekomen. De dood had de knokige klauw die hij al naar de premiejager had uitgestoken weer teruggetrokken.
McQuade maakte zich geen illusies. Al zijn zintuigen waren geactiveerd. Het dodelijke gevaar van de Rurales kon achter elke struik, achter elke verhoging op de loer liggen en was alomtegenwoordig. De Texaan hield het Henry geweer bij de hals van de kolf vast. Zijn hand had zich letterlijk vastgezogen aan het kale hout. Het geweer stond met de kolfplaat op zijn dij. Er zat een patroon in de kamer. De ogen van de premiejager waren voortdurend in beweging, ze gleden over de heuvelruggen aan weerszijden en boorden zich in de duisternis tussen de hellingen. Hij was voortdurend op zijn hoede.
Een stoffige vallei opende zich voor hem. De maan hing groot en bolvormig boven de bergen in het zuiden. In het licht kon McQuade enorme cactussen zien, rotsen in alle maten en vormen, en het schaarse struikgewas dat hier overal groeide, waarvan sommige dood en verdord waren.
Een klein lichtpuntje aan de voet van een heuvel in het oosten sprong in McQuade's ogen, aangewakkerd door het stof. Het was vuur. McQuade trok aan de teugels en het paard stond op. Het steigerde koppig, snuivend en hoefbevend. Er klonk een zacht gekletter. McQuade nam het dier hard in de hand. Zijn blik was gericht op de lichtpunt.
Nadenkend nam de Texaan de waterfles uit het zadel, schroefde hem los en dronk. Het water smaakte muf, maar het spoelde het stof van zijn tanden en keel en deed hem wat opleven. Zijn geest werkte. Maar toen hij de veldfles weer aan het zadel hing, stond zijn besluit vast. Resoluut nam hij het paard in de rondte, trok zich terug in de insnijding van de heuvel en stuurde het dier uiteindelijk de helling rechts van hem op. Daar aangekomen, reed hij oostwaarts over de zijkant van de heuvel, weg van het vuur, onder de kam. Bij een groepje doornstruiken stapte hij af, bond het paard vast aan een tak en liep de heuvelrug op. Het vuur was nu direct onder hem. Het brandde aan de rand van een groepje struiken. De vlammen flakkerden. Licht en schaduw wisselden elkaar op de grond rondom af.
Gebruikmakend van de beschutting van de coma's, mesquitebomen en ocotillos die op de dorre, zanderige grond groeiden, sloop de premiejager naar het vuur. Een man zat op de grond te roken. Zijn paard stond tussen de struiken en knabbelde bladeren van de takken. In het licht van het vuur kon McQuade het gezicht van de man zien. Het was bebaard. De ogen glinsterden als glas.
De premiejager was geëlektriseerd. Al bijna vier weken was hij de sheriffendoder Strother Brady op het spoor. De bandiet was voor het laatst gezien in San Rafael, een klein dorpje midden in de bergen. McQuade had het bijna opgegeven en was naar het noorden gekeerd om terug te keren naar de Verenigde Staten. Maar nu ...
Het was waarschijnlijk de voorzienigheid die hem hierheen had geleid. Verbazing vervaagde, grimmige tevredenheid nam bezit van de premiejager. Hij was weer eens aan het einde van een spoor gekomen.
McQuade nam het geweer op zijn heup, stapte om het struikgewas heen dat hem bedekte, en riep met een sissende, droge stem: "Niet bewegen, Brady. Ik heb mijn wijsvinger op de trekker en de loop recht op je gericht."
Het hoofd van de bandiet draaide zich om. Hij hield zijn adem in en leek naar de woorden te luisteren. Een lange gestalte naderde hem, een schaduw die langzaam vorm aannam. De loop van een geweer glansde dof in het vage licht, de kulas van de Henrygun glom als goud. Het knarsen van zand en het kraken van laarsleer begeleidde elke stap van de man. Aan de rand van het vuur stopte hij. Zijn gezicht lag in de schaduw van de rand van zijn hoed. Er ging een angstaanjagende dreiging van hem uit, een duistere voorspelling.
Strother Brady overwon zijn verdoving, verdreef de muffe lucht en gooide de sigaret in het vuur. Een hete schok pulseerde door zijn bloedbaan. "Weet je hoe ik heet? Wie bent u?" De trillende spanning van zijn zenuwen deed hem hard en met tussenpozen ademen.
"Mijn naam is McQuade. Ik neem je mee naar Arizona, Brady. De beul wacht daar op je. Sta op! Voorzichtig. En draai je dan om."
"Bent u een sheriff, of zelfs een staatsman?"
"Noch - noch."
"Aaah, ik begrijp het. U wilt de premie verdienen." De stem van de bandiet zakte. "Je bent verdomme een mensenjager."
"Ik dien de wet op mijn eigen manier," antwoordde McQuade ijzig. "Maar ik weet zeker dat iemand als jij dat niet begrijpt." Zijn toon verraadde ongeduld toen hij na een korte pauze commandeerde: "Omhoog nu! Draai je om. En geen gekke ideeën. Deze plek is niet goed om te sterven."
Strother Brady aarzelde nog een paar ademhalingen en stond toen op. Terwijl hij dat deed, hield hij zijn ogen niet van McQuade af en keek hem aan met een uitdrukking van verraderlijkheid en sluwheid. Als in slow motion hief hij zijn handen tot schouderhoogte, draaide zich bijna ontspannen om en keerde McQuade uiteindelijk de rug toe.
De premiejager stapte achter de bandiet en sloeg toe met zijn geweer. Hij nam niet het minste risico. Kerels als Strother Brady waren onvoorspelbaar en gevaarlijk. En ze waren absoluut dodelijk. Het waren tweebenige ratelslangen.
Alsof hij door Satans vuist was geslagen, zakte Strother Brady in elkaar. Hij kwam hard op de grond terecht.
*
Toen Strother Brady bijkwam, lag hij op de grond. Zijn handen en voeten waren vastgebonden. Zijn schedel deed pijn van de klap met de geweerloop. Hij knarste met zijn tanden zodat het glazuur knarste.
McQuade hurkte op zijn hielen bij het laag brandende vuur. Het licht weerkaatste in zijn ogen. Donkere schaduwen vestigden zich op zijn smalle gezicht met zijn dagenoude stoppels, aangekoekt met stof en zweet. McQuade was zesentwintig jaar oud. Zijn gezicht was dat van een vijfendertigjarige. Oorlog, gevangenschap en de moord op zijn familie hadden er hun sporen in achtergelaten. Het was het gezicht van een man die de ups en downs van het leven had gekend, die door een ongenadig lot niet was gebroken, maar ijzerhard en onverzettelijk was geworden.
"Je brak bijna mijn schedel!" hijgde de bandiet, terwijl hij zijn handen ineenkromp om de koorden los te maken waarmee de premiejager hem had vastgebonden. Een nutteloze poging. "De pest aan je nek."
"Hou je mond!"
Brady worstelde zich overeind, spuugde minachtend opzij en siste: "Je haalt het nooit! Het is veertig mijl naar de grens. Veertig kilometer hel, McQuade! Veertig kilometer rurales en Mexicaanse bandieten die hun streken uithalen, waarschijnlijk ook Apaches, die van de Amerikaanse cavalerie Mexico in rennen." Brady lachte ratelend. "En denk maar niet, mannenjager, dat ik me als een schaap naar de slachtbank laat leiden."
"Spaar je adem, Brady."
"Je bent een verdomde klootzak!"
"Je beledigt mijn moeder. Laat haar erbuiten." Het klonk bijna zachtaardig.
Scherp stootte Strother Brady de lucht door zijn neus. Zijn kaken knarsten. In zijn ogen gloeiden de sintels van een grenzeloze haat. Zijn mondhoeken trilden. "Veertig mijl, McQuade," hijgde hij ten slotte. "Jij wordt ook moe. Maar je durft je ogen niet te sluiten en te gaan slapen. Toch zul je het niet kunnen voorkomen, want de vermoeidheid zal je inhalen. En dan..."
"Je smeekt gewoon om een prop, Brady."
Vanaf nu was de bandiet stil. Opnieuw probeerde hij de boeien rond zijn polsen los te maken. Diep sneden ze in zijn huid. Het bloed kon niet meer goed in zijn handen circuleren en zijn vingers werden gevoelloos. Hij schuurde zijn huid en de schaafwonden brandden als vuur.
De boeien hielden.
Haat golfde in zijn emotie en het dwaalde in zijn ogen.
"We rijden als de dageraad aanbreekt," gaf McQuade aan. "Als alles goed gaat, bereiken we Nogales overmorgen rond het middaguur. Er is daar een sheriff. Ik draag jullie aan hem over."
"Raak alleen niet te opgewonden!" siste Strother Brady.
"Ik ben niet onder de indruk van je dreigementen, Brady," verklaarde McQuade kalm, bijna gelijkmoedig. Hij keek naar het gezicht van de bandiet, dat er bleek en somber uitzag in het spel van licht en schaduw en waarin een leven buiten de wet onmiskenbare sporen had achtergelaten. McQuade schatte de bandiet ongeveer vijfenveertig jaar oud. Zijn gelaatstrekken vertoonden de rusteloosheid van een constant opgejaagde. Meedogenloosheid, wreedheid en meedogenloosheid hadden hun sporen op het gezicht achtergelaten.
"Je komt wel over je arrogantie heen, McQuade!" beloofde de bandiet. "Ik zal je van je hoge paard brengen."
"Je werkt op mijn zenuwen met je geklets, Brady."
Vanaf nu heerste er stilte. Het vuur brandde uit. Duisternis omhulde de twee mannen. De paarden lagen op de grond. Ergens in de verte huilde een coyote. Een angstaanjagend geluid. De tijd verstreek langzaam. Eindelijk kwam er geel licht over de horizon in het oosten. McQuade stond op en ging naar de paarden. Hij had het zadel van zijn dier niet verwijderd, alleen de singel losgemaakt. Nu maakte hij het vast, legde het zadel op het paard van de bandiet en gaf het een hoofdstel. Toen liep hij naar Brady toe en sneed de boeien door. "Opstaan, Brady!"
Knarsetandend stond de moordenaar van de sheriff op.
"Ik ga je handen nu voor je samenbinden," gromde McQuade. "Maar ik waarschuw je. Als je ook maar iets probeert, zal het verdomd pijnlijk voor je zijn."
Hij stapte achter Brady en maakte het koord los waarmee hij de handen van de bandiet had vastgebonden. Op het moment dat zijn handen vrij waren, draaide Strother Brady rond. Hij had niets te verliezen. Dus legde hij al zijn eieren in één mandje.
Brady's been schoot omhoog. Maar McQuade was op zijn hoede. Snel als een flits gleed hij een halve stap opzij, de trap miste hem, de bandiet struikelde en had moeite om zijn evenwicht te bewaren. McQuade sloeg zijn vuist in zijn lichaam. Brady dook met een kreet naar voren, maar draaide zich het volgende moment om en greep de premiejager met beide handen vast. Deze dook weg, zijn rechterbeen rukte zich om en zijn scheenbeen sloeg tegen de achterkant van de knie van de bandiet. Brady viel op zijn knieën. Snel als een flits trok McQuade zijn revolver. Het ijzer zwaaide omhoog, het kraakte metaalachtig toen de premiejager de haan spande, hij drukte de loop tegen Brady's slaap.
"Dat is genoeg, Brady. Onthoud dat ik je dood kan afleveren. Als ik je levend over de grens krijg, is dat alleen omdat ik niet tegen de geur van een lijk kan."
Snel als een flits sloeg hij toe. Strother Brady viel op zijn zij. De roes kwam als een grijze, alles verterende vloed. Ontdaan van alle gedachten, alle wil, liet hij zich binden.
Twee minuten later reden ze. Strother Brady zat voorovergebogen op het paard. Pijn bonkte in zijn hoofd, bloed gutste door zijn oren. Een paardenlengte achter hem reed de premiejager. Hij hield het geweer in zijn hand, het lag over de manenkam van het paard. McQuade was een bundel gespannen aandacht.
De nacht klaarde steeds meer op. De zon gleed over de horizon en verguldde het land met haar glinsterende licht. Vogelgezang en het ruisen van de wind in de droge bladeren van de struiken omringden hen. Stofwolken gleden over de grond.
Het was een prachtig land - maar ook een hard, wreed land dat iedereen vernietigde die niet leerde van de lessen die het hen leerde.
Eindelijk had de dag de nacht overwonnen. Het werd warm. Ze bevonden zich tussen hoge cactussen in het midden van een stoffige depressie. Alleen een paar rotsen boden dekking. Harde, doornige coma's hadden zich naast de rotsen genesteld. In het noorden - zo'n driehonderd meter verderop - rezen ruige, grillige rotsen op. Smalle kloven en scheuren doorkliefden het massief.
En uit een van deze ravijnen kwamen ruiters tevoorschijn. Ze droegen donkere pakken en sombrero's met randen zo groot als wielen van wagens. Er waren er meer dan een dozijn.
Brady hield zijn paard in en keek over zijn schouder naar McQuade. Zijn gezichtsuitdrukking toonde de schrik die in hem woedde. Met gebalde stem riep hij: "Platteland, mensenjagers. Als we in hun handen vallen, zijn onze levens geen roestige cent meer waard."
De roedel sleepte een ziedende stofwolk achter zich aan.
McQuade knabbelde op zijn onderlip. Uiteindelijk kreunde hij: "We draaien naar het oosten. Voorwaarts!"
"Te laat," gromde Brady. "Ze hebben ons gezien."
De premiejager perste zijn lippen op elkaar in een dunne, bloedeloze lijn. De rurales hadden hun paarden opgedreven en galoppeerden in hun richting.
De roedel gaf een angstaanjagende indruk van kracht en sterkte. De twee Amerikanen voelden de polsslag van dodelijk gevaar.
Strother Brady verloor zijn kalmte. "Verdomme!" gromde hij. "Ik wil niet naar de verdoemenis in dit verdomde land. Als je hier wilt sterven, McQuade, alsjeblieft ... Ik, echter ..."
De bandiet dreef de sporen meedogenloos in de flanken van zijn paard. Geschrokken sprong het dier naar voren, neigte, een harde kneep in de dijen van de bandiet verhinderde dat het op zijn achterhand omhoog kwam, het rekte zich uit. Met het uiteinde van de teugels en schrille kreten zweepte de bandiet het dier naar voren. De hoeven dwarrelden en leken de grond nauwelijks te raken.
Er klonk een schot bij de Rurales. De knal dreef naar binnen en stierf weg. Daarmee zeiden de politiemannen tegen de twee Amerikanen dat ze moesten stoppen en naar hen toe moesten kijken.
McQuade nam een besluit. Hij rukte aan de teugels, de neus van het paard wees naar het oosten, de premiejager spoorde het dier aan en gaf het hoofd. De spieren en pezen van het paard begonnen ritmisch te werken ...
*
Brandende hoefslagen stegen op. Blootgesteld aan het vagevuur van zijn gedachten, stormde McQuade achter de bandiet aan, die zijn paard genadeloos spoorde en scherpe kreten slaakte. De omgeving leek aan hem voorbij te vliegen.
Toen hij een keer over zijn schouder keek, zag McQuade dat de Rurales in een wilde carrière achter hen aan sprintten. Hij richtte zijn aandacht weer naar voren. Het was nog ruim driehonderd meter naar de rotsen en heuvels die ook in het oosten aan het hol grensden.
Wit schuim vormde zich voor de neusgaten van de paarden. Schuimvlokken werden door de rijwind tegen de benen van de ruiters gewerveld. De randen van de sombrero's die de rurales droegen, werden door de rijwind verticaal naar voren gezet. Gekleurde halsdoeken wapperden. De paarden werden meedogenloos voortgedreven en al snel begonnen de dieren te ratelen en te brullen.
De wirwar van rotsen kwam dichterbij. Strother Brady liep dertig passen voor McQuade uit. Het was nek aan nek. Net als de vorige dag greep de dood met een benige klauw naar McQuade.
Het paard droeg de bandiet tussen de bizarre rotsformaties van rood en geel zandsteen. Alleen het dwarrelende stof markeerde zijn pad. Voordat McQuade tussen de rotswanden doorschoot, keek hij nog een keer achterom. De richel was nog hetzelfde als toen de achtervolging begon. En toen galoppeerde ook de premiejager het ravijn in waar Strother Brady was verdwenen. Hoefgetrappel op de stenige grond. Het geluid leek zich op te stapelen tussen de rotswanden. Er was geen teken meer van de bandiet.
Maar de bandiet was bijzaak geworden. McQuade moest zijn huid in veiligheid brengen.
Een hele tijd denderde de Texaan in razende vaart voort, toen zag hij links van hem een gapende spleet in de rotswand en stuurde het paard ernaartoe. Een natuurlijk pad liep tussen de rotsen door. Keien lagen op de grond. McQuade reed een bocht om en was uit het zicht van de geul. Hij stopte, sprong eraf en zocht dekking achter een middelhoog rotsblok. Als het nodig was, zou hij de politieruiters, die niet beter waren dan de bravoureurs op wie ze jaagden, met vuur en lood op afstand houden.
Het gekletter van hoeven naderde als een golf van branding toen de Rurales de kloof in joegen. Het leek wel een helse begroeting voor de premiejager. Het bloed dreigde te bevriezen in zijn aderen. Als het in hen opkwam om hem in het smalle zijravijn te zoeken, betekende dat een gevecht, en zijn kansen waren die van een sneeuwbal in de hel.
De hoefslagen zwollen aan tot een trommelend staccato, het lawaai stroomde de nauwe doorgang in waar McQuade met trillende zenuwen en ingehouden adem pauzeerde, toen was de roedel voorbij en verloren de geluiden geleidelijk hun intensiteit.
McQuade ademde uit. De muffe lucht verliet zijn longen als de overdruk in een stoomketel. Al snel sijpelde het gekletter van hoeven alleen nog door als een gerommel in de verte.
De premiejager klom in het zadel en volgde het met stenen en steentjes bezaaide pad, dat steeds steiler werd. Als steunpilaren zetten de achterbenen van het paard zich schrap tegen het terugglijden. De hoeven schraapten over gladde rotsen en lieten felle krassen achter. Het dier schopte soms tegen losse keien die de diepte in rommelden. McQuade stapte af en sleepte het dier achter zich aan het hoofdtuig. De hitte maakte de inspanning nog groter. De lucht leek te koken in de kloof. Zweet druppelde langs McQuade's gezicht en liet heldere sporen achter in het fijne stoflaagje. Stof verstopte zijn poriën en schuurde zijn huid onder zijn kleren, knarste tussen zijn tanden en ontstak zijn ogen. De klim was een beproeving en McQuade moest al zijn wilskracht inspannen om de zware tocht voort te zetten.
Hijgend bereikte hij eindelijk het einde van het steile pad. De longen van het paard pompten, zijn flanken trilden. Voor de premiejager lag een uitgestrekt plateau, vergelijkbaar met de depressie waar ze doorheen reden toen de rurales verschenen. Rotsen, coma's, ocotillos, mesquieten, steenslag, stof en hitte ...
