De Melkers Ällst´ un ehr Witte Bräutigam E-Book

Herold zu Moschdehner

• Herausgeber: BoD - Books on Demand
• Kategorie: Gesellschafts- und Liebesromane
• Sprache: Deutsch

Seitenzahl: 78

Veröffentlichungsjahr: 2025

Beschreibung

Schwerin, 1980. In'n lütten Dörp, waar de Tied noch langsamer löppt, leeft Hinrich, de Melker, mit sien Dochter Luise. Achter de dicken Mauern von ehr Huus steiht en Geheimnis, dat keen anner weten schall: en Schneemann, den Luise siet ehr Kinnerdage in'n Tiefkühlgerät vun Foron över de Sommer bringt. Mit List un Geduld holt se em in't Leven - manchmol blifft blot en lütt Eisklump över, man mit'n einzigen Tropen ut dat Fach un frischen Schnee ward he wedder to ehr Schneemann. De nahlste Lüüd weten wat, man för de annern gifft dat bi de Hochtiet en Strohmann ut Schwerin, dat keen toveel frogt. En Geschichte över Trouw, Verborgenheit un de Kracht, dat Unmöögliche fast to holln - schreven in de Spraak, de nach kalte Eer, Heu un de ersten Flocken von'n Winter schmeckt.

Leseprobe

Inhaltsverzeichnis

Vorwort

Kapitel 1 – De Saken steiht fast

Kapitel 2 – De Kältekist

Kapitel 3 – Dat Geheimnis vun’t Wiehn

Kapitel 4 – De Mann in’t Freeerfach

Kapitel 5 – De Froog na de Bruut

Kapitel 6 – De Güst un de Glitzern

Kapitel 7 – De Dag, de allens in’t Löp bringt

Kapitel 8 – De Nacht, de keen vergitt

Kapitel 9 – Wenn de Lüüd wedder geiht

Kapitel 10 – De Winter, de nich kumm wull

Vorwort

Dor sünd Geschichten, de bünnen so still in de Lück sünd, dat se selten in’t Licht vun de Welt treckt warrn. Geschichten, de nich um Krieg oder König snackt, man um de sachten, fast unhörbaren Bewegungen vun Hart un Tied. Disse Geschicht is so een.

Se fangt nich an mit een Paukenschlag, man mit dat leise Brummen vun een alten Tiefkühlgerät in een Huus achter’n Kirchsteeg, bi Schwerin, in dat Jahr 1980. Dat is de Tied, waar man noch weiß, wat förn Geruch frischen Schnee hett, un waar de Lücht in’n Winter so klar is, dat een jeden Atemzug as Geschenk nimmt.

Dor, in disse Stille, lebt Hinrich, de Melker, mit sien Deern Luise. Een Vader, de veel gesehn harr, un een Dochter, de sülvst in’t Alltägliche wat Besonderes finden kunn. Wat de Lüü nich wüßt: in ehr Huus, dor ward wat in Kälte bewaart, wat keen anner in’t Dörp gliek harr. Kein Stück Fleisch, keen Vorrat för’n Winter – man een Schneemann.

Nich ut’n Garten, nich blot ut de Lüst vun een Kind, man ehr Schneemann, den se sien ganze Liev lang nich loslaten wull.

Sommer över Sommer harr se em ut’n Frost holt, wenn de Kälte ut de Welt gahn weer, un harr mit List un Geduld jeden Funken vun ehr Winter för em in’t Tiefkühlfach bewahrt. Man in’t Dörp snackt keen doröver – dat wär nix för fremde Ogen un Ohren. För all, de nix wussen, weer Luise blot de Dochter vun’n Melker, un ehr Liev harr de gewohnten Gang.

Man achter de dicken Mauern, in de Kälte vun de Foron, harr sik een Geschichte spinnt, de so fein un sacht weer, dat se blot in ehrer Hart wietermaken kunn. Un as de Tied kummt, dat se Hochzeit hollt, ward allens so legt, dat de Welt nix merkt – nich, dat ehr Bräutigam allens gliek wieder so’n Fremder wär.

Disse Geschicht is nich för de Hastigen, nich för de, de blot de halben Tied hebben. Se is för de, de noch wat mitkriegen, wenn een Lüttschritt op’n gefrorenen Grund klinkt, för de, de in’n Atem vun Winter een Versprechen hören. Un wenn du dat lesen deist, denn weet: achter de einfachsten Dingen kann dat Unerhörte wohnen, so lang blot twee Lüüd dat Geheimnis in ehr Herzen tragen.

Kapitel 1 – De Saken steiht fast

De Dag weer so’n een, as he in’t Dörp mannsmaal vorkummt, wenn de Sünn geiht vör Winter un de Lücht doch noch den Geschmack vun’n Herbst in sick hett. Dat Wark op’n Hoff weer to Enn, de Kälvers stunn vör de Stalltür un schnüffeln na den Wind, de so’n beten na fernen Regen roch. In de Dörpstraat wörr nix los, blots dat de olle Schuster Frähm mit sien Rad lang schlich, de Kapp tief in’n Kragen drückt, as wenn he keen Lüüd mehr seh’n wull.

Hinrich, de Melker, sach dat all vun’t Finstern ut.

He harr de Stuv för sik alleen, de Lütt von baven weer noch bi’t Stricken un Luise, de Ällst’, weer dorbuten, irgndwo achter’t Huus. He hör dat Ticken vun de ollen Regulator-Klock, elke Slag wie een lütt Schub vun Tied, de sik nich beirren lett.

Op den Disch stunn noch de Mok mit’n bittern Kaffeedröpp, langst afkalt, de Rand siet een beten bruin vun den Satz.

In’t Eck glimmert de Brannkachel, de Flammen flackern as wenn se nich recht weten, wat för’n Dag dat is. Hinrich harr den Sünnopgang all vörbi sehn, harr siene Kühe versorgt un de Milch in’t Kälteromm bröcht. Dat Jahr weer nich licht west – de Heuernte harr veel Regen afkriegen, un mannsmaal harr he bi’t Melken to sik sülvst seggt:

Wat kümmt noch? Nu weer dat anner Lüücht dor, dat still un to gliek doch swor in de Luft hang.

Dat geiht op de Hochzeit to. De Luise hett seggt, se will dat so, un he hett nix dorbi to seggen harrt.

So is dat mit de Ällsten. Wenn se wat in de Kopp hett, kannst du mit’n Trecker över ehr Wurt föhren – dat Wurt blifft. Un doch, in sien Binnenst, hett he dat drückt Geföhl, dat dat keen Hochzeit is, so as de Lüüd dat kennen. Dat is een anner Ding. Een still, lange Weg, de se bi ehr sülvst gahn is, un he harr mannsmaal bi’t Melken doran denkt, ob dat allens richtig is, oder blots so, as se dat sülvst hebben will.

Dorbuten treckt de Wind üm’t Eck, rüttelt an de olle Schuppendör un brengt de Geruch vun Kohlfeuer in de Stuv. Hinrich steiht op, geiht mit lanke Schritten na’t Finstern un kiekt rut. Dor steiht se, de Luise, in’t halvdunkel, mit den Schaal tief in’t Gesicht. Se hett de Händ in de Taschen vun ehr Mantel verkrüppelt, un de Lippen röhrt se sacht, as wenn se mit sik sülvst snackt. In ehr Blick liggt wat, dat he kennt – dat tiefe un roote, dat ehr nie ganz verlaat hett, siet de Kindertied.

He weet noch, as se een lütt Deern weer, mit de Backen so röt, as wenn de Frost dor sin’ Deel an hätt. Dor hett se mol wat mitbröcht, mol mitten in’t Januar, as de Schnee so hoch lag, dat de Strohdächer fast verboren weern. Een Figur, nich gröt, nich lütt, mit so’n Glanz in’t Gesicht, as wenn se to een annere Welt höört. Un se hett den Ding in’n Schapp vör’n Stall verstauen wullt. Dor harr he noch lacht, dacht, dat weer blots een Spill. Un doch… se hett nich loslaten. Nieg wieder.

Nu, so mannsch Johr later, stah se dor, vör’n Kinnertraum, den se nie in’n Wind blaasn laten hett. Hinrich dreih sik weg vom Finstern, sett sik wedder an’n Disch un föhlt de Kälte in de Handballen, obwool de Kachel glüht. Dat is de Kälte vun Wissen, dat mannsmaal nix mehr to ändern is, wenn dat eenmaal in de Tied fastwachsen is. Een Vater kann veel, he kann schützen, he kann helpen – aver he kann nich immer stoppen, wat in’t Hart vun sien Kinn binnen brennt.

Baven knarrt de Diehl, dat is de Mudder, de allens vörbereidt, as wenn dat een ganz normale Hochzeit is. Kiek, se hett de Gästelüst an’t Fönster pinnt, mit Namen vun Lüüd, de mannsmaal keen Minschen kennt in’t Dörp. Een paar Verwannten ut Lübz, twee aus Wismar, un denn… de aus Schwerin. Hinrich hett dat Namenschild all mehrmals leest, dat utklamüsert un wedder wechlegt. Den Namen geiht mannsmaal dor rin, mannsmaal dor rut, so as Wind in Binsen. He is nich dat, wat he schient to sein, un doch mutt he den Deel spelen.

Op’n Schapp steiht de olle Radiowecker vun RFT, de sumt in’t Leise de Narichten vun Schwerin.

Wat intressiert dat hier? De Kühe müss melkt warrn, de Gäst plaatst kriegen, de Suppe ward kocht. De Welt dorbuten mit ehrne Krig un Politik is so weit weg, as wenn se achter’n Moor verboren liggt. Un doch, in dit lütt Dörp, ward bald wat passieren, dat keen dorbuten glöven wür.

Hinrich rührt in sien kalten Kaffe, denkt doran, dat he de Kältekist noch kontrollieren mutt, vör’t Essen. Dat is so’n olle DKK, mal ut Neubrandenburg, brummt wie een oller Kater, wenn he nich rünnersett ward. Un he weet, dat dor wat in ligt, dat länger dor liggt, as gut is för allens, wat Minsch hett. He hett dat mannsmaal versöcht, de Tochter to reden – wat bringt dat? Se hett mannsch Tied schweigend tobröcht, bi den Kasten, as wenn se dor inne een Deel vun ehr Seele verboren hätt.

Baven geiht een Dör op, Lachen klinkt rut, de Mudder hett besöök von de Nachbarin. Dat Lachen is hell, aver he weet, dat in dit Huus nix mehr ganz hell is. Allens steiht fast, de Hochzeit is sett, de Lüüd hebbt ehr Einladungen, un den, de dor bi ehr in’t Hart sitt, de is all lang dor. Un wenn de Winter kümmt, denn ward he ok wedder rutkömen.

Kapitel 2 – De Kältekist

Dat weer noch in de Tied, as de Winter in Mäckelbörg so streng weern, dat de Seen een Dack kriegen harrn, so dick, dat man mit’n Trecker dröver kunnt. De Lüüd harrn in Januar noch de Schlippen in de Hand, un wenn de Wind ut Osten keem, denn kriepen de Kinner mit de Mütze bis över de Ogen, un de Backen weer’n röt un rau as Schmiergel.

Hinrich harr dat nie annerst kann. De Kälte harr in sien Leben so’n Siet vun Beständigkeit, as wenn de Welt sülvst seggt: So mutt dat sien. De Kälte harr den Rhythmus vun de Arbeit makt: Melken in’n Dunkeln, den Stall misten bi de ersten grauen Luchten, un denn dat langsame Wiederkomm’n vun de Sünn, dat man bi uns im Januar fast as Wunner nimmt.